Καταδικασμένη να είμαι σπάνια
Από τους πλέον θελκτικότερους τίτλους βιβλίων, στα αυτιά μιας γυναίκας…
Η Χαρά θα προσπαθήσει να σας συστήσει την Χαρά, έτσι όπως την αποτύπωσε η Αγάπη… Μπερδευτήκατε;
Προσωπική άποψη: Χαρά Δελλή
Η συνονόματή μου ηρωίδα της Αγάπης Ντόκα φαίνεται να τα έχει όλα. Με αρκετά εύκολο τρόπο, έτυχε να γνωρίσει, από νωρίς, τον μετέπειτα σύζυγό της, έναν αξιόλογο άνθρωπο και να χτίσουν μαζί τη ζωή τους, μάλλον ευκατάστατα και ήρεμα. Ευτυχισμένα, όμως; Με δουλειές που τους γέμιζαν, χωρίς να κουβαλούν τα εργασιακά τους άγχη στο σπίτι, όπου είχε προστεθεί και το παιδί τους, που υπεραγαπούσαν. Με καλά δουλεμένες εργασιακές και φιλικές σχέσεις, μια συνταρακτική διαπίστωση χτυπάει τη Χαρά. Πάσχει από “ΔΙΑΒΙΟΜΟΝΟΓΑΜΙΑ“!
Θα μου πείτε «Είναι κακό αυτό;»
Ίσως, έτσι το βλέπει εκείνη. Ίσως αισθάνεται ότι κάτι χάνει.
Κι όταν μια γυναίκα βάλει κάτι στο μυαλό της, δεν υπάρχει δύναμη ικανή να την σταματήσει.
Αποτέλεσμα;
Αποφασίζει να απαλλαγεί από το “σπάνιο” χαρακτηριστικό της.
Και εδώ της έρχονται όλα βολικά, αφού, λες και όλα συνηγόρησαν υπέρ της, με μια ουρανοκατέβατη πρόταση στο γραφείο της, έρχεται το “φάρμακο” στο πιάτο της.
Με μαεστρία, η συγγραφέας αναλύει το γυναικείο τρόπο σκέψης, που, όπως όλοι έχουμε αντιληφθεί, καμία σχέση δεν έχει με τον αντρικό. Άσκοπα ψάχνετε κοινά στοιχεία. Μιλάμε για δύο άκρως διαφορετικά όντα…
Ο λύκος υπάρχει στην ιστορία της Κοκκινοσκουφίτσας για να µας δείξει τους ανθρώπους που πρέπει να προσέχουμε. Το πριγκιπόπουλο στην ιστορία της Σταχτοπούτας υπάρχει για να µας δείξει ότι ζει εκεί έξω κάποιος ιδανικός για κάθε κοπέλα. Τα τρία γουρουνάκια υπάρχουν για να µας δείχνουν πώς πρέπει να χτίζουµε τη ζωή µας, για να µην µπορεί κανείς να γκρεμίσει τους κόπους µας.
Το ασχημόπαπο υπάρχει για να µας δείξει ότι πίσω από κάθε φαινομενικά άσχηµο άνθρωπο κρύβεται ένας κύκνος που εµφανίζεται µε τον καιρό. Η μάγισσα στην ιστορία της Χιονάτης υπάρχει για να µας δείξει ότι οι προθέσεις των ανθρώπων δεν είναι πάντα αγνές. Ο γράφων (συγγραφέας όπως αποκαλείται) κάποιες φορές γράφει τα πράγµατα όπως έχουν. Κάποιες φορές µπορεί να µειώνει ή να υπερβάλλει. Κάποιες φορές γράφει προσωπικές ιστορίες και κάποιες φορές γράφει ιστορίες που έχει ακούσει. Κάποιες φορές συνδυάζει δικά του βιώµατα µε βιώµατα άλλων ανθρώπων.
Όπως και να έχει, κάθε ιστορία κρύβει αλήθειες. Και δείχνει πώς αυτές οι αλήθειες µπορούν να µοιάζουν µε ψέµατα. Με υπερβολές. Μα καµιά φαντασία δεν είναι ικανή να ξεπεράσει την πραγµατικότητα. Καµιά ιστορία δεν µμοιάζει αληθινή. Γιατί όλοι αποκλείουν ότι αυτό που διαβάζουν µπορεί να συµβεί.
Και φτάνει µια στιγµή που έρχονται αντιµέτωποι µε κάτι που τους αφήνει άφωνους. Και δικαιώνουν κάθε βιβλίο και κάθε ταινία που έχει κυκλοφορήσει και που δεν πίστεψαν. Συνηθίζουμε να γράφουµε στους προλόγους των βιβλίων: «Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που περιγράφονται εδώ ουδεµία σχέση έχουν µε την πραγματικότητα». ∆εν έχουν;…
…
Αξίζει να ακούμε τις εσωτερικές μας επιθυμίες για να κατακτάμε την ευτυχία ή πρέπει να συμβιβαζόμαστε με τα «πρέπει» και να προχωράμε στη ζωή μας; Τύψεις ή απωθημένα;
Η κυρία Ντόκα, πολύ εύστοχα, ντύνει την ιστορία της με χιούμορ, αποφεύγοντας να πέσει στην παγίδα της ελαφρότητας. Χωρίς να μεταχειρίζεται την τεχνική του «Ήθελές τα και παθές τα…», μοιράζεται τους στοχασμούς μιας παντρεμένης γυναίκας με κάθε ενδιαφερόμενο, μήπως καταλάβουμε ή μας καταλάβουν, έστω λίγο παραπάνω… Καταφέρνει και περιγράφει παρόμοιες μέρες, χωρίς να σου αφήνει την αίσθηση πως ξαναδιάβασες γι’ αυτές.
Βέβαια, πολλοί θα διχαστούν από την εξέλιξη σκέψεων σε πράξεις «γαία πυρί μιχθήτω», αλλά ποιος αγνοεί την αέναη μάχη λογικής και συναισθήματος; Συνεχόμενο παιχνίδι ατακών, γρήγορη ροή, ανθρώπινοι και όχι αλάνθαστοι χαρακτήρες, με επιλογή δύο φινάλε, ίσως αχρείαστων, αφού ως το σημείο εκείνο ήταν πιο προσωποποιημένη η πορεία του μυθιστορήματος.
Στο πρώτο μέρος, βουτάμε στα άδυτα της ψυχής της ηρωίδας που προσπαθεί να δικαιολογήσει την σπανιότητά της. Στο δεύτερο, η Χαρά, σαν ξένη σε άγνωστα λημέρια, μπαίνει στη διαδικασία της προσέγγισης του Γιάννη. Άραγε, θα ακολουθήσει τους κανόνες του νέου παιχνιδιού ως το τέλος;
Πρόκειται για ένα ανάγνωσμα με αρκετό χιούμορ, που σε βάζει σε προβληματισμούς. Ο καθένας μας μπορεί να μετατρέψει την σπανιότητά του από κατάρα σε ευχή και το αντίστροφο. Κάθε γυναίκα βιώνει την σπάνια καταδίκη της.
”Αν σε κάτι καταδικάστηκες,
βρες το σπάνιο
μέσα του ”
Περίληψη: “Μπορεί κανείς να βρει γυναίκες που δεν είχαν καμία ερωτική σχέση, αλλά είναι σπάνιο να βρει γυναίκες που είχαν μόνο μία”.
(ΛΑ ΡΟΣΦΟΥΚΩ)
Εμένα με καίει το δεύτερο μέρος της φράσης του, ότι είναι σπάνιο να βρεις γυναίκες που είχαν μόνο μία ερωτική σχέση στη ζωή τους.
Αχ, πάει! Είμαι άρρωστη! Έχω μια σπάνια αρρώστια: τη “ΔΙΑΒΙΟΜΟΝΟΓΑΜΙΑ”!
Μπορώ, γιατρέ μου, να θεραπευτώ;
Τα “σπάνια” δώρα “σπάνια” έρχονται…
Πόσο πολύ τα επιθυμείτε;…
Πόσο έτοιμοι είστε να δείτε τα όνειρά σας να γίνονται πραγματικότητα;…
Πόσο έτοιμοι είστε να τα ζήσετε;
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Καταδικασμένη να είμαι σπάνια
ISBN: 978-960-9547-45-1
Εκδόσεις: ΘΕΡΜΑΪΚΟΣ
Συγγραφέας: Ντόκα Αγάπη
Ημερομηνία έκδοσης: Νοέμβριος 2016
Σελίδες: 352
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
