Η Αηδονόπιτα
Προσωπική άποψη: Αναστασία Ελευθεριάδου
…Νιώθω πραγματικά τόσο “μικρή” για να γράψω άποψη για αυτό το βιβλίο…… Φοβάμαι μήπως το αδικήσω….
Ένα ιστορικό μυθιστόρημα εποχής είναι αυτό το βιβλίο που “μιλάει” μέσα στην ψυχή του αναγνώστη!! Τα μηνύματα, οι αξίες, οι ιδέες, που αναδεικνύονται σε αυτό το μυθιστόρημα με έχουν γεμίσει από συναισθήματα και τα λόγια μου φαίνονται φτωχά να σας τα περιγράψω.
Το πρώτο που σε κερδίζει είναι η γραφή, μια γραφή που σφύζει από ποιητικότητα και ρέει με μια φυσικότητα που σε παρασέρνει. Το ιστορικό πλαίσιο του βιβλίου είναι τόσο καλά δουλεμένο και δοσμένο από τον συγγραφέα που νιώθεις ότι ταξιδεύεις νοερά σε έναν αλλοτινό κόσμο. Η δε παραστατικότητα των γεγονότων απίστευτα ζωντανή που τα συναισθήματα πηγάζουν αβίαστα και εναλλάσσονται, αγωνία, λύπη, χαρά, φόβος, ελπίδα, πείνα, απόγνωση, πίστη, φρίκη…… Το κομμάτι που αναφέρεται στο Μεσολόγγι απλά συγκλονιστικό, αφού τελείωσα το βιβλίο επέστρεψα να το ξαναδιαβάσω.
Στην αρχή κάθε κεφαλαίου προσδιορίζεται ο χρόνος και ο τόπος (βοηθάει τον αναγνώστη), επίσης υπάρχει εναλλαγή τριτοπρόσωπης και πρωτοπρόσωπης αφήγησης (μου άρεσε πολύ), τα λογοπαίγνια της γλώσσας και η τόσο σωστή χρήση αυτής εξαιρετικά!!
Οι Δαναοί ήταν εδώ στην αυλή της αρχόντισσας! Είχαν αφήσει ποιος ξέρει ποια λιβάδια του πολέμου και τώρα ήταν μαζεμένοι δίπλα σ’ ένα πηγάδι κάτω από το παραθύρι μου. Μιλούσαν δυνατά, έλεγαν ελληνικά του πολέμου με φωνήεντα κοφτερά σαν λάμες. Τα μακριά μουστάκια τους ήταν παχιά σαν τις ουρές των περιστεριών του κάστρου, που ανέβηκαν φοβισμένα ψηλά στις πολεμίστρες. Τ’ άρματά τους αφημένα ένας σωρός στη μέση της αυλής, μακρύκαννα τουφέκια, σπάθες γυριστές σαν τις περισπωμένες της γλώσσας τους
Από την αρχή της αφήγησης γνωρίζουμε τον Γκάμπριελ, έναν νεαρό Αμερικανό φιλέλληνα που εγκαταλείπει την πατρίδα του για να έρθει στην Ελλάδα της επανάστασης του 1821. Θέλει να συνεισφέρει στον αγώνα των Ελλήνων αλλά και να φύγει μακριά από την Ελίζαμπεθ, τον μεγάλο και ανέφικτο έρωτά του. Ο Γκάμπριελ εκπροσωπεί όλους αυτούς τους φιλέλληνες που ήρθαν στην τότε επαναστατημένη Ελλάδα, αγαπώντας τους αρχαίους Έλληνες και τον πολιτισμό τους και νομίζοντας ότι θα τα ανταμώσουν. Οι συνθήκες δύσκολες, οι καταστάσεις διαφορετικές από τις αναμενόμενες και κάποιοι επέστρεψαν άπραγοι, ενώ άλλοι σαν τον Γκάμπριελ έμειναν αγωνίστηκαν και αγαπήθηκαν από τους Έλληνες, ο Γκάμπριελ θα γίνει ο Γαβρiλης για τους Έλληνες που τόσο θαυμάζει!
Τα βράδια τους ήταν χνώτα και λέξεις γύρω από το μαγκάλι. Οι γυναίκες κεντούσαν, οι παραγιοί έσπαζαν καρύδια κι αμύγδαλα κι ο γραμματικός τότε συνήθως έλυνε την σιωπή του και ξοφλούσε τον μισθό του αραδιάζοντας μύρια όσα. Τα νυχτέρια τους δεν είχαν παραμύθια και αινίγματα, πιο πολύ με σχολείο έμοιαζαν, με το δάσκαλο τους ψηλό και κοκαλιάρη να κρατάει ανοιχτά τα βιβλία του και να τους λέει πολλά και άλλα τόσα ατέλειωτα για το φωτισμό του Γένους.
Συναρπαστική η περιήγηση του ξεκινάει από τη Βοστόνη στη Μεσόγειο και από την Νάξο στην Θεσσαλονίκη, τη Ρούμελη και το πολιορκημένο Μεσολόγγι. Θα πολεμήσει γνωρίζοντας μεγάλες μορφές της επανάστασης!! Η παρουσίαση του Καραϊσκάκη, του λόρδου Μπάιρον γίνεται με ζωντανές και επιβλητικές εικόνες, επίσης με τον Ανώνυμο τον συγγραφέα της “Ελληνικής Νομαρχίας”, τον Ιωάννη Παπάφη, τον Κασομούλη. Ο ρόλος των μεγάλων δυνάμεων απέναντι στον αγώνα θα τον απογοητεύσει, όπως και θα αναρωτηθεί πολλές φορές ποια δημοκρατία θαύμασε.
Θα γνωρίσει πολλούς σημαντικούς ανθρώπους αλλά η κινητήριος δύναμη της όλης πορείας του θα σταθεί η γνωριμία του με την Λαζαρiνα, την κεντρική γυναικεία φιγούρα του μυθιστορήματος. Επίσης παρούσα και η μυθολογική παράδοση, ενδεικτικά αναφέρω τον παραλληλισμό του Γκάμπριελ με τον Οδυσσέα και της Λαζαρίνας με την Πηνελόπη. Η Λαζαρiνα μέσα από ένα μακρύ οδοιπορικό στα χρόνια του πολέμου θα αποτελέσει τον έρωτα της ζωής του, μαζί θα “αναστήσουν” και θα μεγαλώσουν τρία παιδιά, όχι βιολογικά, παιδιά, αθώα θύματα του πολέμου, διαφορετικής εθνικότητας και θρησκείας.
Μετά την επιστροφή στην πατρίδα του το 1826 μαζί με την Λαζαρίνα και τα τρία παιδιά τους ο συγγραφέας μας μεταφέρει κατευθείαν στο 1869, γράφοντας κατ’ εμέ έναν εντυπωσιακό επίλογο! Μαθαίνουμε μέσα σε αυτά τα 43 χρόνια την εξέλιξη της ζωής τους και την αποκάλυψη της αλήθειας που αφορά την άλλη γυναικεία φιγούρα του βιβλίου την Ελίζαμπεθ, στην οποία ήταν αφιερωμένες όλες οι ανεπiδοτες επιστολές του Γκάμπριελ.
Η ζωή μου όλη είναι σαν το αλεύρι, φοβάμαι τον αέρα που θα μου το σκορπίσει κάποτε και τότε θα χαθώ στα ράμφη των περαστικών πουλιών και τις σταγόνες της βροχής...
Με γοήτευσε ο λόγος του συγγραφέα, η χρήση της ελληνικής γλώσσας και η απόδοση της πλοκής!! Σπάνια θα θελήσω να ξαναδιαβάσω ένα βιβλίο γιατί όσο καλό και ενδιαφέρον να είναι υπάρχουν τόσα άλλα που επιθυμώ να διαβάσω που το καθιστά δύσκολο, αυτό όμως είναι ένα από τα βιβλία που σίγουρα θα με ταξιδέψει ξανά γιατί νιώθω ότι δεν έχω εισπράξει όλα αυτά που θα μπορούσα, είναι τέτοιος ο “πλούτος” που είναι αδύνατον με μια ανάγνωση.
Τέλος θα ήθελα να αναφέρω μια σοβαρή παράλειψη που είναι η μη ένδειξη με έναν αστερίσκο στις ιδιαίτερες λέξεις, οι οποίες αναφέρονται στο Γλωσσάρι που βρίσκεται στο τέλος του βιβλίου και ανακάλυψα αφού το τελείωσα.
Περίληψη: Η Αηδονόπιτα είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα περιπέτειας, πρωταρχικά όμως είναι ένα βιβλίο για τον έρωτα και την ελευθερία.
Η περιήγηση ενός Αμερικανού φιλέλληνα στον κόσμο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 είναι η αφορμή για να ανασυσταθεί στα μάτια του αναγνώστη ο ελληνικός κόσμος του πρώιμου 19ου αιώνα, ο κόσμος του εμπορίου στα λιμάνια και στις ευρωπαϊκές παροικίες, ο κόσμος των γραμμάτων της Εσπερίας, η ελληνική φιλοκαλία και παράδοση, αλλά και ο βρόντος των όπλων του ξεσηκωμού.
Ο Γκάμπριελ Θάκερεϊ Λίντον, σπουδαστής της αρχαίας ελληνικής φιλολογίας, ύστερα από έναν πικρό και ατελέσφορο έρωτα αποφασίζει να περάσει τον ωκεανό συνεπαρμένος από το πνεύμα των ταξιδιών του Μπάιρον. Περνώντας από τα πιο βασικά μεσογειακά λιμάνια και καθώς αναζητά τους χάρτινους Έλληνες των βιβλίων του, η ρότα του ταξιδιού φέρνει τον νεαρό Αμερικανό στη Νάξο και από εκεί στη Θεσσαλονίκη την εποχή που η πόλη δοκιμάζεται σκληρά από έναν πολύμηνο κύκλο αίματος και τρομοκρατίας. Από εκεί μια καινούρια περιπλάνηση ξεκινά, στεριανή αυτήν τη φορά, στα λημέρια του Ολύμπου, στον Θεσσαλικό κάμπο, στον Ασπροπόταμο, στα αρματολίκια της Ρούμελης ως και στο έγκλειστο Μεσολόγγι. Περνούν έτσι πέντε χρόνια δράσης, στοχασμού αλλά και ενός τυραννικού έρωτα, που, εκτός από τη κύρια αφήγηση, περιγράφονται και μέσα από τις σελίδες ενός ημερολογίου, το οποίο και καταλήγει σημαντικό στα επόμενα χρόνια. Στις σελίδες του περνούν και καταγράφονται με το άρωμα του ρομαντισμού ο Μπάιρον, ο Ανώνυμος ο Έλληνας, συγγραφέας της Ελληνικής Νομαρχίας, γνωστοί αρματολοί, οι υπερασπιστές του Μεσολογγίου, πιο πολύ όμως καταγράφεται μια εσωτερική ζωή, ένας φιλοσοφικός σπαραγμός για την ανθρώπινη μοίρα και την αναζήτηση του Θεού.
Η «αηδονόπιτα» ήταν μια φράση των Ελλήνων εκείνης της εποχής που δήλωνε το ανέφικτο, το άπιαστο ιδανικό της ομορφιάς, τη ραχοκοκαλιά των ονείρων και τη σχέση τους με το αδύναμο του ανθρώπου. Το μυθιστόρημα χρησιμοποιεί αυτήν τη λέξη όχι ως χλεύη κατά του οράματος αλλά πιο πολύ ως υπόσχεση στην ανθρώπινη μοίρα πως δικαιούται ένα κομμάτι στην ελπίδα. Η Αηδονόπιτα
Στοιχεία βιβλίου:
Τίτλος: Η αηδονόπιτα
Συγγραφέας: Ζουργός Ισίδωρος
Εκδόσεις: Πατάκη
ISBN: 9789601627526
Αριθμός Σελίδων: 597
Έτος Έκδοσης: 2008
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
